Pożegnalny list jednego gościa

Dear Investor:

Today I write not to gloat. Given the pain that nearly everyone is experiencing, that would be entirely inappropriate. Nor am I writing to make further predictions, as most of my forecasts in previous letters have unfolded or are in the process of unfolding. Instead, I am writing to say goodbye.

Recently, on the front page of Section C of the Wall Street Journal, a hedge fund manager who was also closing up shop (a $300 million fund), was quoted as saying, “What I have learned about the hedge fund business is that I hate it.” I could not agree more with that statement. I was in this game for the money. The low hanging fruit, i.e. idiots whose parents paid for prep school, Yale, and then the Harvard MBA, was there for the taking. These people who were (often) truly not worthy of the education they received (or supposedly received) rose to the top of companies such as AIG, Bear Stearns and Lehman Brothers and all levels of our government. All of this behavior supporting the Aristocracy, only ended up making it easier for me to find people stupid enough to take the other side of my trades. God bless America.

There are far too many people for me to sincerely thank for my success. However, I do not want to sound like a Hollywood actor accepting an award. The money was reward enough. Furthermore, the endless list those deserving thanks know who they are.

I will no longer manage money for other people or institutions. I have enough of my own wealth to manage. Some people, who think they have arrived at a reasonable estimate of my net worth, might be surprised that I would call it quits with such a small war chest. That is fine; I am content with my rewards. Moreover, I will let others try to amass nine, ten or eleven figure net worths. Meanwhile, their lives suck. Appointments back to back, booked solid for the next three months, they look forward to their two week vacation in January during which they will likely be glued to their Blackberries or other such devices. What is the point? They will all be forgotten in fifty years anyway. Steve Balmer, Steven Cohen, and Larry Ellison will all be forgotten. I do not understand the legacy thing. Nearly everyone will be forgotten. Give up on leaving your mark. Throw the Blackberry away and enjoy life.

So this is it. With all due respect, I am dropping out. Please do not expect any type of reply to emails or voicemails within normal time frames or at all. Andy Springer and his company will be handling the dissolution of the fund. And don’t worry about my employees, they were always employed by Mr. Springer’s company and only one (who has been well-rewarded) will lose his job.

I have no interest in any deals in which anyone would like me to participate. I truly do not have a strong opinion about any market right now, other than to say that things will continue to get worse for some time, probably years. I am content sitting on the sidelines and waiting. After all, sitting and waiting is how we made money from the subprime debacle. I now have time to repair my health, which was destroyed by the stress I layered onto myself over the past two years, as well as my entire life — where I had to compete for spaces in universities and graduate schools, jobs and assets under management — with those who had all the advantages (rich parents) that I did not. May meritocracy be part of a new form of government, which needs to be established.

On the issue of the U.S. Government, I would like to make a modest proposal. First, I point out the obvious flaws, whereby legislation was repeatedly brought forth to Congress over the past eight years, which would have reigned in the predatory lending practices of now mostly defunct institutions. These institutions regularly filled the coffers of both parties in return for voting down all of this legislation designed to protect the common citizen. This is an outrage, yet no one seems to know or care about it. Since Thomas Jefferson and Adam Smith passed, I would argue that there has been a dearth of worthy philosophers in this country, at least ones focused on improving government. Capitalism worked for two hundred years, but times change, and systems become corrupt. George Soros, a man of staggering wealth, has stated that he would like to be remembered as a philosopher. My suggestion is that this great man start and sponsor a forum for great minds to come together to create a new system of government that truly represents the common man’s interest, while at the same time creating rewards great enough to attract the best and brightest minds to serve in government roles without having to rely on corruption to further their interests or lifestyles. This forum could be similar to the one used to create the operating system, Linux, which competes with Microsoft’s near monopoly. I believe there is an answer, but for now the system is clearly broken.

Lastly, while I still have an audience, I would like to bring attention to an alternative food and energy source. You won’t see it included in BP’s, “Feel good. We are working on sustainable solutions,” television commercials, nor is it mentioned in ADM’s similar commercials. But hemp has been used for at least 5,000 years for cloth and food, as well as just about everything that is produced from petroleum products. Hemp is not marijuana and vice versa. Hemp is the male plant and it grows like a weed, hence the slang term. The original American flag was made of hemp fiber and our Constitution was printed on paper made of hemp. It was used as recently as World War II by the U.S. Government, and then promptly made illegal after the war was won. At a time when rhetoric is flying about becoming more self-sufficient in terms of energy, why is it illegal to grow this plant in this country? Ah, the female. The evil female plant — marijuana. It gets you high, it makes you laugh, it does not produce a hangover. Unlike alcohol, it does not result in bar fights or wife beating. So, why is this innocuous plant illegal? Is it a gateway drug? No, that would be alcohol, which is so heavily advertised in this country. My only conclusion as to why it is illegal, is that Corporate America, which owns Congress, would rather sell you Paxil, Zoloft, Xanax and other additive drugs, than allow you to grow a plant in your home without some of the profits going into their coffers. This policy is ludicrous. It has surely contributed to our dependency on foreign energy sources. Our policies have other countries literally laughing at our stupidity, most notably Canada, as well as several European nations (both Eastern and Western). You would not know this by paying attention to U.S. media sources though, as they tend not to elaborate on who is laughing at the United States this week. Please people, let’s stop the rhetoric and start thinking about how we can truly become self-sufficient.

With that I say good-bye and good luck.

All the best,

Andrew Lahde
Więcej o człowieku tutaj.

Rada dnia - Rozmrażanie mięsa mielonego

Rozmrażanie zmrożonego na kość mięsa bez użycia mikrofalówki może trwać. Jeśli niepotrzebne jest ci mięso surowe (np. do kotletów mielonych), warto wypróbować aktywną metodę rozmrażania. Na patelni należy rozgrzać łyżkę oleju czy oliwy i wrzucić zmrożone mięso. Przy pomocy łopatki drewnianej, plastikowej czy nawet widelca albo łyżki (pamiętaj, że teflon nie przepada za drapaniem metalowymi przedmiotami) przewracaj co kilkanaście sekund blok mięsa, i zdrapuj podsmażone kawałki. Proces przypomina trochę opiekanie kebaba. Już po 10 minutach 500 g mięsa np. do spaghetti czy na farsz będzie rozmrożone, rozdrobione i obsmażone.

Pot Medley

I'd ratha be ya N-I-G-G-A so we can get drunk and smoke weed all day Tobie potrzebny lekarz! Raczej hajs na kilogram Dwa pięć za gram, bo mało tego mam Nie takie tanie jest to bakanie Kto chce niech bierze a kto nie – niech odmawia Miałem do wyboru i wybrałem Całą swoją dyplomację powierzyłem bluntom It’s not a joke, just holy smoke, all of this war would not have been invoked If everybody smoked a blunt, relieve the mind, the world could be a better place Mysle ze gra ta jest swieczki warta Grasz w zielone? gram! Hej kotku mam tu jointa czy mozesz podac mi ogien? I only got high twice a day it helps to keep my blues away To prywatna sprawa Just put some piece into chalice and nothing’s good gonna be missed Ruchy dwa – buchy dwa Ty po takiej ilosci pewnie widzialbys ufo Jak fotony rozchodzące się na cztery świata strony Naturalna wibracja nie zabija At the speed of cheeba you and I go deeper Last thing I remember, I was Running for the door Ale znowu się zakałapućkałem Jeden joint z pieciu torebek Ale się zmachalem I Mogę se całe gadanie wsadzić w D Panika zanika Koi mnie jak ciepło szalika And I was thinking to myself, this could be heaven or this could be hell

Jeszcze będzie przepięknie, jeszcze będzie normalnie...

Przy okazji „wielkich derby” Polski - Legia Warszawa - Wisła Kraków 2:1 - kilka refleksji mnie naszło.

Mecz był niezły. Szkoda, że mamy takie góra dwa-trzy w rundzie.

Szkoda, że nadal cieszy każde porządnie wykonane ćwiczenie z piłkarskiego elementarza: proste kopnięcie piłki, celne podanie z pierwszej piłki i w ogóle gra z pierwszej piłki, celne dośrodkowanie itp.

Git malina, że w Legii grają młodzi: Rybus (19 lat), Rzeźniczak (22), Wawrzyniak (25) – choć tego ostatniego wrzucam do kategorii „młody” nieco na siłę, żeby dopełnić triadę. Tutaj trenerowi Urbanowi należy się duży respekt za konsekwentną pracę i stawianie na najlepszych, bez oglądania ich metryk.

Wiślacka zbieranina byłych i obecnych reprezentantów Polski potwierdziła w tym meczu, że czasy świetności ma za sobą. To bardzo subiektywne odczucie, ale dla mnie Niedzielan, Sobolewski, Zieńczuk czy Baszczyński nie grali tak, jakby zależało im na telefonie od Beenhakkera. Niedzielan niby miał sytuacje, Zieńczuk próbował szarpać, Sobolek harował jak zawsze, a Baszczu starał się zasuwać od pola karnego do pola karnego, ale... „Wtorek” gola nie strzelił, Zieńczukowi szło na tyle słabo, że Skorża wysłał go pod prysznic już w przerwie, Sobol miał szczęście, że nie zarobił kartki za kilka niezbyt rozsądnych wejść i przepychankę z Iwańskim, a drugi gol dla Legii padł po tym, jak Baszczu odbił się od Kuby Wawrzyniaka jak piłka od ściany, nie potrafiąc zapobiec podaniu do Grzelaka. Tja, od wiodących postaci w lidze można wymagać więcej.

Obecność Janusza W. w loży honorowej... to dla niego druga „honorowa”, po Galerii Ludzi Honoru na tymże blogu, miejscówka w tym tygodniu. Wiem – jest niewinny dopóki go nie skazali. Niesmak pozostaje.

Jest pełen stadion, wielki – nawet jeśli tylko na lokalną skalę – mecz, Twoja „ukochana” wygrywa... I co? W porównaniu do tego, co było jeszcze kilka lat temu – cisza i żenua. Trzeba mieć naprawdę poryty dekiel, żeby w takiej sytuacji nie dopingować własnej ekipy. Relacje kibiców, którzy wychodzili ze stadionu z dziećmi, żeby nie narażać ich na wysłuchiwanie prostacko chamskich śpiewów o sponsorze własnej drużyny tylko potwierdzają smutną opinię, że słynny legijny doping to na razie pieśń przeszłości. Coraz mniej dziwię się ludziom, którzy wolą chodzić na Polonię. Nie wierzę, że tam nie lecą „kurwy” i wszystkie próby idealizacji życia na trybunach przy Konwiktorskiej budzą mój serdeczny śmiech, ale niestety – tam jest teraz lepszy doping.

I generalnie, niby w polskiej piłce nie jest tak źle, no weź pan przecież pierwszy z brzegu kraj:

Włoska piłka była (jest?) o wiele bardziej opleciona mackami ośmiornicy. Tam ustawianiem meczów zajmowała się Mafia przez wielkie „M”, porównywanie jej siły rażenia i organizacji do naszych zaściankowych, zapyziałych „bossów” w rodzaju „Fryzjera” czy „Wójta”, to tak jak zestawiać obok siebie polityczne wizje Martina Luthera Kinga i Andrzeja Leppera czy bon-moty posła Cymańskiego i aforyzmy Oscara Wilde’a.

W Hiszpanii i Włoszech poważnym problemem bywają rasistowskie wybryki debili na trybunach. Lecą banany, echem niosą się przyśpiewki o naszych człekokształtnych kuzynach.

Holenderskie ustawki – np. chuliganów z szalikami Feyenoordu z chuliganami pod flagami Ajaxu – bywają naprawdę krwawe, a sprzętem konfiskowanym przez policję można by obdzielić niejedną masarnię, szwadron drwali czy kilka zespołów baseballowych.

Tylko co z tego? Równanie do najgorszych zostawmy bandzie stadionowych debili, niezadowolonych z tego, że prywatna firma nie dość, że wykłada sporą kasę na ich rzekomo „ukochany” klub, to jeszcze skutecznie lobbuje we władzach miasta na rzecz budowy nowego stadionu (pomijam tu kwestię, czy miasto powinno ten stadion stawiać za w końcu także moje pieniądze, bo ja płacę, pan płaci, społeczeństwo płaci – chodzi o samą skuteczność właścicieli Legii). Powoływanie się na przykład włoski, z którego często korzystają ci, którzy chcą chcą nas przekonać, że wielki smród szamba polskiej korupcji to w rzeczywistości ledwo psujący powietrze bączek niemowlaczka, też jest bez sensu, nie tylko ze względu na przepaść pomiędzy naszą kopaną a włoskim calcio. W dużym skrócie - tam klasą wykazali się tam działacze, którzy sami postanowili oczyścić bagno (nie mam złudzeń, że sporą motywacją było dla nich ocalenie własnych stołków i tego, co na tych stołkach zasiada) i wystąpili o ustanowienie kuratora. W porozumieniu z UEFA i FIFA.

Pozostaje tylko zanucić: Jeszcze będzie przepięknie, jeszcze będzie normalnie...

Do prostego człowieka

Tekst to wiersz Juliana Tuwima, sprzed wojny jeszcze. Tak mówił o nim, wierszu, autor, bo jak zwykle posądzano go o brak patriotyzmu i itp. dyżurne endecko-prawicowe straszaki:
W wierszu moim zwracałem się wyraźnie do wszystkich narodów, aby w chwili decydującej przeciwstawiły się wojnie zaborczej, którą – jako człowiek uczciwy i rozsądny – uważam za zbrodnię. Absurdem jest przypuszczać, że nie odczuwam czci dla bohaterstwa w obronie niepodległości kraju.



Przestarzale? Akurat!

Galeria Ludzi Honoru

z pamięci piszę, więc wszystkich pominiętych serdecznie przepraszam. Na pociechę powiem, że wraz z odświeżaniem pamięci będę uzupełniał listę - więc drodzy Ludzie Honoru, w tej chwili pominięci, nic straconego...
(in no particular order)

Dariusz Wdowczyk
Janusz Wójcik
Andrzej Woźniak
Wit Żelazko
Jerzy Engel jr.
Andrzej Blacha
Wojciech Szymański
Antoni Fijarczyk
Mariusz Ujek

Rozmowy z Ludźmi bez Imion – 2

- Cześć, co to będzie za demonstracja? Gdzie?
- Już się skończyła, teraz tylko odnosimy transparent do szkoły.
- A przeciwko czemu lub za czym była?
- Za czym. Propagowała profilaktykę raka piersi.
- Szczytny cel.
- Dziękujemy.

SOS - Some Old Stuff - 2: Dziewczyny wolę latem

Dziewczyny wolę latem. Nie dlatego, że jestem zboczony, chociaż, nie ukrywam, jak każdy mam małe ciemne sekrety na sumieniu – chodzi o ubiór. Latem jest go mniej, co do tego chyba wszyscy się zgadzają. Mniej ubioru, szybsze bicie serca, przyjemniejsze wrażenia estetyczne oraz, to argument dla asekurantów, od razu widzimy na czym stoimy, a raczej na czego widok nam stoi. Trudno pod bikini, spódniczką, sukieneczką czy kusą bluzeczką ukryć wady. O ileż za to łatwiej wyeksponować zalety!
Mamy grudzień, mimo, że ciepły nad wyraz podobno, to wciąż ohydny, szary i przygnębiający. Kilka stopni powyżej zera nie załatwia wszystkiego. Dziewczęta przystosowują się do aury, często wręcz pogarszając mój nastrój. Nie wierze już w ich nieświadomość. Z całą stanowczością twierdzę, że tkwią w grzechu świadomie. Z premedytacją zakładają grube palta i pikowane kurtki, nogi chroniąc w grubych rajtuzach i pod długimi, workowatymi spódnicami. Całe szczęście, że wśród tej zbrodniczej tłuszczy zdarzają się osoby nie pozbawione ludzkich uczuć. Jedną z nich była dziewczyna z autobusu, którym jechałem pewnego listopadowego wieczora na stałe miejsce spotkań z Rodziną. Chłód dawał się już całkiem we znaki, dziewczyna, nazwijmy ją Agrafka*, miała nawet rękawiczki. Ale nie widok tych pospolitych czarnych włóczkowych rękawiczek rozgrzewał moje zmysły. Agrafka miała na sobie czarne obcisłe dżinsy, lekko rozszerzane u dołu. Czarne martensy dopełniały stroju jej kończyn dolnych. Na górze miła tylko obcisły sweterek wrzosowego koloru, nie na tyle cienki, żeby dostrzec przez niego zarys stanika, ale na pewno nie stanowiący wystarczającej ochrony przed chłodem. Musi być je chłodno, myślałem, ale byłem jej jednocześnie niesamowicie wdzięczny, za to, że poświęcając się i ryzykując zapalenie płuc, spowodowała, że przez piętnaście minut wspólnej podróży zapomniałem o zimnie i wciskającym się przez nieszczelne drzwi autobusu wietrze.

*Agrafka, bo na całej długości lewej nogawki miała wpięte na szwie wielkie błyszczące agrafki.
23. kwietnia 2001

SOS - Some Old Stuff - 1: Rzeczywistość

Nie poszedłem dzisiaj do X. Zaskakujący obrót sprawy. Cóż, co robić. Chodziłem w te i we wte, jak mówiły nasze prababki. Szukałem swojego miejsca na ziemi, przynajmniej na ten wieczór tak ciekawie się wcześniej zapowiadający. Przechodziłem ulicą Wielkiego Poety, który był nim, bo dobre wiersze pisał. Skręciłem w małą przecznicę, już wieki minęły od czasu, kiedy odwiedzałem Y. Wszedłem przez wąskie drzwi. Powitał mnie jak zwykle dym, leniwie płynący w półmroku – dym płynie dokąd chce i nie obchodzą mnie żadne wyjaśnienia opierające się na prawach fizyki, czasami mam wrażenie, że przepływa przez ściany, okna, drzwi... Tak jak płuca wypełniał mi dym, a oczy półmrok, uszy zaludniały gwar i dobra muzyka. Nie pytajcie jaka, co do wszystkiego, co dotyczy wydarzeń tego wieczora i nocy, oraz następujących po nich kilku dni, obowiązuje mnie ścisła dyskrecja. Tradycyjnie nie było wolnych miejsc. Przecisnąłem się przez obcą mi, jeszcze, ciżbę do baru, znajdującego się... o znów bym się wygadał. Muszę jeszcze pamiętać, żeby skreślić opis drzwi. Zamówiłem strzała i piwo – zestaw dnia, tego i jeszcze wielu innych dni, przeszłych i tych co dopiero miały nadejść. Rozmyślając nad kondycją rodzaju ludzkiego w wiekach średnich, odnoszoną do obecnej sytuacji geopolitycznej, nie zaprzestawałem obserwacji lokalu. Niewiele się tu zmieniło na przestrzeni lat, byłbym gotów przysięgać na następną kolejkę, że od mojej tu pierwszej wizyty, nie zmieniło się nic. Piwo było lepsze, fakt, drinki robione z prawdziwych składników, ale to była ingerencja zewnętrznych sił, umożliwiająca picie śrubokrętów z prawdziwego soku, a nie rozcieńczonego syropu o zapomnianej dziś nazwie. Oszukiwałbym jednak jak Staszek Burczymucha, gdybym powiedział, że interesowałem się wyłącznie wystrojem wnętrza. Moje ślepia szukały kontaktu. Kontaktu, który pozwoliłby mi zakończyć, przynajmniej na jakiś czas, moją, dziwną jak na tę porę roku udrękę. Powoli przesuwałem wzrokiem po stolikach i ławeczkach, krzesłach, żaden zakamarek nie mógł ukryć się przed moim wzrokiem. Piwo kończyło się, echo wystrzału dawno już przebrzmiało. Nareszcie. I to gdzie, chociaż może skupmy się na tym, obok kogo. Przeraziłem się trochę. Myślałem, czyby nie poprawić, z drugiej rurki można oddać jeszcze jeden strzał. Nie, chociaż może... Nie, bo zaraz ktoś spostrzeże moje odkrycie. Z gracją Ronaldo, zanim jeszcze słychać było o nim, a nie trzask jego kolan, przemknąłem się do stolika. Było to moje ulubione miejsce, zwłaszcza,, gdy byłem tu sam.
- Czy można? – Spytałem.
- Tak, oczywiście. – Miała dziwny głos. Nadużywam tego epitetu, ale naprawdę nie wiem jak go opisać. Miała zielone oczy, zauważyłem, choć zazwyczaj tego nie dostrzegam. W podstawówce jednym z powodów, dla którego opuściła mnie podwórkowa piękność, było to, że nie pamiętałem, jaki ma kolor oczu. Kij jej w ryj. Opis dokończę później. Dialog wstępował dopiero w początkową fazę. Nie wiedziałem co powiedzieć, wiec jak zwykle w takich sytuacjach wyplułem z siebie kilka słów:
- Nie będę owijał w bawełnę, bardzo mi się podobasz, mam na imię Jurek, a Ty?
- Ja nie. Ale możesz mi postawić drinka.
- Z przyjemnością. – Byłem potulny jak baranek, poszybowałem niemalże do baru zamówiłem margaritę. Nie wiedziałem, czego chciała się napić, ale wiedziałem, że margerity pije się w filmach.
- Proszę bardzo. – Wyglądała na zadowoloną. – Dziękuję, Jurku. – O nie, znowu wołacz. Mam awersję do ludzi, którzy non-stop używają prawidłowych form gramatycznych, nie przeklinają, uważają piwo za alkohol i nie rozumieją, co to jest spalony.
- Mam na imię Kasandra.
- Ładne imię.
- A wiesz kto to był?
- Obiło mi się o uszy. To narzeczona Asterixa z komiksu? Brzmi jakoś tak starożytnie.
- Zabawny jesteś, może nie powinnam pytać...
- Każdego o to pytasz na pierwszej randce?
- A to ma być randka?! – Zatrzepotała rzęsami, ale się nie zakrztusiła. – To kto nas umówił? Jakaś randka w bardzo ciemno.
- Przeznaczenie nas tu zesłało... – Chciałem dodać jeszcze jakiś inny mądry tekst, ale mi przerwała.
- Jesteś banalny. Czuję się trochę zawiedziona. To chyba będzie nasza ostatnia randka.
- To nie marnujmy czasu i chodźmy do mnie. – Zapomniałem dodać, że żartowałem.
- Dobrze, ale posłuchajmy jeszcze trochę muzyki. – Trochę mnie zagięła, ale nie na tyle, żebym zapomniał języka w przysłowiowej gębie.
- Mam w domu tę płytę, i jeszcze wiele innych. A także kolekcję żuków afrykańskich. – To plagiat, nie wymyśliłem tego. Tak mówił mój przyjaciel, który mieszkał w Nigerii, ale tak dawno, że był jeszcze wtedy za mały na zbieranie żuków. Może zbierał wtedy znaczki, może kapsle.
- Nie lubię owadów, ale chętnie posłucham twoich płyt. – Co za frazesy, powoli odchodziła mi ochota na zabieranie jej gdziekolwiek. O nie, i jeszcze przybłąkały się A i B. Już mnie zauważyły. Chyba nie podejdą, raczej będą patrzeć z wyższością. Nie potraktowałem ich ostatnio zbyt dobrze, zresztą czy na to zasługiwały?
Z zamyślenia wyrwało mnie pytanie.
- Idziemy? Mógłbyś się chociaż nie gapić tak ostentacyjnie. – Miała rację.
- To znajome, nikt ważny.
- Jutro będziesz tak mówił o mnie? Następnej ofierze? - Hello! To ja tu mam być śmieszny!
- Może... Chodźmy już, skoro nalegasz. – Wziąłem ją pod rękę, nie protestowała, była też wyższa niż myślałem.
Wyszliśmy na ulicę. Spacerowaliśmy w milczeniu, chyba obydwoje myśleliśmy jak wyjść z tej kłopotliwej sytuacji. Może tylko dla mnie była ona kłopotliwa, może Kasandra świetnie się bawiła? Wejdziemy do mnie, już będę witał się z gąską, a ona zacznie się śmiać i poniży mnie w moim własnym domu. Muszę myśleć pozytywnie, muszę myśleć pozytywnie, muszę myśleć pozytywnie.
- Lubisz jazz? – Spytała nagle. – Ja bardzo, ale tylko czasami, jak się upijam, albo jak piszę na maszynie.
- Uwielbiam. Zawsze, ale upijanie się i pisanie, to rzeczywiście dobrze idzie przy dżezie. Serio, nie mówię tego żeby się podlizać.
- Dobrze. Nie znam się zupełnie na muzyce, lubię coś po prostu albo nie, umiem coś niecoś zagrać, ale dziś chcę się upić i posłuchać.
- Już zaraz będziemy na miejscu.
- Nie, chodźmy do mnie, nie mam nastroju na obce miejsca.
O rany Julek, przecież ona już teraz była wstawiona, wcześniej tego nie zauważyłem. Ślepy jak but. Cholera, co ja robię? Może to jakaś wampirzyca i chce mnie zgwałcić i wypić moja krew. Przynajmniej się upije, jak będzie piła. Chociaż może wampiry się nie upijają? To chyba byłem człowiekiem, bo moje myśli były ewidentnie pijane.
15. maja 2001

Imprezje z Zante 3 - Quiz Night

Bardzo ciekawą formą spędzania wolnego czasu, nieznaną chyba jeszcze zupełnie w naszych kurortach jest Quiz Night. Spędzania czasu dla wczasowiczów oczywiście. Ale nie wszystkich nacji. Szanse osoby nieurodzonej, tudzież niemieszkającej (nowa pisownia, zgodna z ostatnią wykładnią gramatyczną) za Kanałem przez co najmniej dwie dekady, są rather minuscule. Dla właścicieli pubów, barów i hoteli jest to natomiast kolejny podstęp służący ściągnieciu turystów do barów.
Powodowany reporterską ciekawością (w 5%), chęcią napicia się piwa (75%) i wygrania atrakcyjnych nagród (pozostałe 20%, nie jestem chciwy, o nie) udałem się pewnego jak zwykle ciepłego wieczora do Danny’s Bar. Od rodaczki Williama Wallace’a otrzymałem kartkę i długopis, po czym zaczekałem na start imprezy. Angielskie pociągi słynęły podobno z punktualności, więc chyba zaczęły się ostatnio spóźniać... aaa, jasne, na Zakynthos nie ma przecież kolei! A może Szkoci w ramach walki o suwerenność w ten sposób manifestują odrębność od swoich wieloletnich ciemiężców? Porzućmy jednak te akademickie rozważania i wróćmy do walki o:
1) darmowe wynającie samochodu na jeden dzień,
2) flaszkę metaxy,
3) dwa darmowe drinki.
Uzasadniając M. konieczność udania się na wyprawę podkreślałem, że swobodnie, jako człowiek oczytany i w świecie bywały oraz ktoś, kto znał odpowiedź na pierwsze oraz ostatnie jak do tej pory w Polsce pytania za milion, mogę pokusić się o wygranie pierwszej nagrody, co umożliwiłoby naszej trójce przedsięwzięcie wyprawy w rejony Zante, których do tej pory nie tknęła nasza stopa. Mi zaś było wszystko jedno – wszystkie trzy nagrody kryły w sobie coś kuszącego. Reguły podane przez ziomalkę najlepszego (imho) wcielenia Bonda w historii tylko utwierdziły mnie w przekonaniu, że nagrody są tuż tuż. Po dziesięć pytań z czterech kategorii, showbiz, music, sports, general knowledge? Bułka z..., a raczej piece of cake. W swojej naiwności nie zwróciłem uwagi, że większość uczestników sformowała się w kilkuosobowe grupy, takie po cztery osoby – czaicie? – coby wspólnie rozkminiać pytania.
Ruszamy i... oops!? Whaddafuck? Which East Enders character was played by Sid Owen?* Kilka kolejnych pytań poszło trochę lepiej, ale żebym nie poczuł się za dobrze, dostawałem co jakiś czas po łbie takimi oto perełkami: Who took over from Jimmy Savile as host of Top of the Pops?**
Nie trudno się domyślić, że nie miałem zielonego pojęcia. Warkot silnika oddalał się, a butelka i szklanki, im bardziej je wizualizowałem, tym bardziej stawały się puste...
My score: 21/40.
Winners’: 31,5/40.
– Don’t worry, you did pretty well (for a girl???). Ya see, it’s more for da Eeenglish folks – poklepała mnie po plecach Quiz Night hostess.
Z ostatniej chwili: prowadzę zaawansowane rozmowy z krakowskimi restauratorami. Są zainteresowani pilotażowymi odcinkami Quiz Nights w swoich lokalach. Nie wiem czy się przyjmą, wszystko zależy od reakcji Anglików na pytanie: Which Polish actor plays the part of Rysio in the acclaimed „Klan" TV-series? Jak to tam było z tymi minami? Priceless?
______________________________________
* Ricky
** Alan Freeman

Dialogi z Ludźmi Bez Imion - 1

- Witam ponownie.
- Tym razem bez gumy?
- Jak to? Guma jest, bez gumy nie da rady.
- Da, da. Trzeba tylko nosić szczoteczkę i pastę i po każdym posiłku... Ja tak robię.
- To jest rozwiązanie. W końcu w teczce wiele miejsca.
- Zmókł pan.
- Bo pada.
- Niech pada.
- Lubi pani deszcz?
- Bardzo.
- O.
- Przyjemnie posiedzieć w Łazienkach, gdy nikogo nie ma.
- Do widzenia.
- Do widzenia.

Na rozdrożu

Something more suitable for German-speaking friends, but non-krauts can always enjoy the music. Who would've thought a german hip-hop band can produce such helluva track?

Pięciominutowy świat nr 1

Rachunek zysków i strat. To klucz do wszystkiego. Każdy go robi, rzadziej lub częściej, ten drugi przypadek powtarza się jednak z większą regularnością. Ważysz, oceniasz, sprawdzasz, wyceniasz, gryziesz złoty pieniądz, nieudolnie usiłując sprawdzić jego próbę. Na koniec doceniasz albo lekceważysz. Od tego, w której kolumnie znajdzie się dana rzecz, zdarzenie, wartość, chwila, cokolwiek wycenie podlega, zależeć może bardzo wiele. Często więcej od samej rzeczy, zdarzenia, wartości czy chwili. Pilnuj kolumn, sprawdzaj dwa razy nagłówki – zamiana zawsze kosztuje. Ciebie. Usprawiedliwień we własnej księgowości nie ma – nie można mylić samodzielnej działalności ze spółką kapitałową.

Przypominała mu się co jakiś czas reklama pralek.
Gość wraca do domu po upojnej nocy w klubie, z biforkiem w postaci kolacji służbowej i afterkiem, który każdy może sobie dopowiedzieć, a pan wiesz, że ja rozumiem, i skutecznie zauważa przed złożeniem swoich członków obok śpiącej połowicy, że biforek pozostawił na jego kołnierzyku karminowe muśnięcie. Od czego nowa technologia – na całe życie, jak głosi slogan – pędem do pralki aby usunąć corpus delicti z garderoby... Niestety, zmęczone, choć rozluźnione nogi naszego bohatera (zauważyliscie, jak szybko potrafimy się identyfikować z plastikowymi w gruncie rzeczy postaciami z reklam? To nie podobieństwo do zdarzeń z naszego życia, to techniki podprogowe) robią większy hałas w drodze do pralni niż robiłaby sama pralka. Budzą żonę. Ona schodzi na dół, a niecodzienny widok męża przy pralce budzi ją lepiej niż najlepsza Gevalia. Koniec jest przewidywalny jak potyczki rządu z PiZdoPaNami.

Można sobie myśleć – myślał – że tobie zawsze uda się zdążyć, bo znasz się na programowaniu pralek albo chodzisz jak kot. I tu właśnie czai się błąd. Gra nie warta świeczki. Koszula, i co z tego kurwa, że jedwabna, kontra dom, samochód, pełna lodówka, obiad co wieczór, nie tak zła, brzydka ani ponadprzeciętnie nudna żona? I jeszcze pewnie frajer nie podpisał intercyzy. Przecież wystarczyłoby wyrzucić koszulę, albo przynajmniej zalać od razu kołnierzyk czerwonym winem. Tak, ulice pełne są gości dumnych z tego, że udało im się uratować przed zniszczeniem ukochany model samolotu, zapominając wyciągnąć z płomieni notesik z numerami kont.

– Kawę proszę. Czarną, dziękuję.
Zamiast wylądować w jego ręce, kubek robi fikołka, smyrga allsilkowy krawat – wart więcej niż twoja tygodniówka, głupia kurwo – i tworzy elegancką plamę na spodniach. – Zupełnie, jakbym się przodem na rzadko zesrał – myśli trzeźwo. – Bardzo pana przepraszam, co za nieuwaga – kawiarka pluje na niego, na szczęście tylko wykutymi na blachę frazesami, przekazanymi jej pewnie na jakimś szkoleniu. Swoją drogą co za czasy, skoro nawet przed podawaniem kawy musisz przejść szkolenie. Przy czym wcale nie gwarantuje ono klientowi nietykalności cielesnej. – Postaram się to wytrzeć, tuż za rogiem jest pralnia, w godzinę będzie pan miał czyste ubranie. – Przeprosiny, propozycja rozwiązania problemu, bez proponowania wkładu finansowego firmy. Idzie suka na pracownika miesiąca, nie ma co. Wszystko jak z podręcznika wzorowej podającej kawę –kolejny pięciominutowy świat powstawał w jego głowie. Groźna mina mroziła kawiarkę, która, trzymając się terminologii, lurą nie była. Świeża i aromatyczna... Jej zafrappowana buzia cała była oczekiwaniem na reakcję.
Zjebać czy nie? – moneta kręciła się w myślach, nikt nie może być pewny, czy w tym świecie nie płacą akurat bilonem z dwoma reszkami, no bo nic tak nie poprawia nastroju przed spotkaniem z pasożytami jak dobra zjebka. Pretekst był też, że ho-ho! No i jeszcze ta propozycja z pralnią! Czy ona myśli, że będzie w samych gaciach i krawacie (nietkniętym, masz kurwa szczęście, kurwo) siedział przed pralnią?

– Może jestem złamanym chujem, mam nudną pracę, poza upijaniem się i dymaniem nie mam żadnych pasji, a wszystko w mieszkaniu układa się w magiczne żółto-niebieskie logo, ale jedno różni mnie od milionów takich samych buraków – ta myśl podniecała go bardziej niż energicznie posuwany właśnie zadek kawiarki, chuj jej na imię. – Potrafię nawet z tych pierdolonych exceli wyciągnąć coś dla siebie. Frajerzy niech polują na mądrości z chińskich ciasteczek, ja stoję na stabilniejszym gruncie. Jebane bonusy same wpadają... Wszystko zaczyna się od właściwej wyceny.